في مثل هذه الايام وفي 31 مايو سنة 1974 م انتهت حرب أكتوبر رسيما بعد أن وقعت اسرائيل على اتفاقية فض الاشتباك وبمقتضى هذه الاتفاقية وافقت إسرائيل على إعادة مدينة القنيطرة لسوريا وضفة قناة السويس الشرقية لمصر مقابل إبعاد القوات المصرية والسورية من خط الهدنة وتأسيس قوة خاصة للأمم المتحدة لمراقبة تحقيق الاتفاقية، وكان انسحاب الجيش الإسرائيلي من الاراضي المصرية والسورية للخلف هى الدليل الذي لا يمكن دحضه على هزيمة الجيش العبري في الحرب، وبعدها ظلت إسرائيل لسنوات تلعق جراح هزيمتها ويتذكر الاف الاسرائيليين قتلاهم كل عام .
لكن قبل هذا التاريخ عاشت مصر والمصريون سنوات مجيدة في الفترة من 1967 م وحتى 1974 م ، فلأول مرة في تاريخ أى تجمع إنساني يتظاهر شعب بعد هزيمة مريرة من أجل أن يقاتل فورا وهو يعلم أن القتال والحرب سوف يكون لها فواتير من مال ودماء، ولن يدفع هذه الفواتير إلا نفس الشعب الذي يتظاهر من أجل أن يخوض غمار الحرب، فحتى هذا التاريخ لم يكن هناك تجنيد لخريجي الجامعات، ولكن شباب الجامعات هم أنفسهم الذين عطلوا الدراسة في جامعاتهم ليتظاهروا مطالبين بتجنيدهم، وهو يهتفون : " نحن لا ننهزم، ننتصر أو نموت " .
إن ذكرى توقيع وثائق نهاية حرب اكتوبر وانسحاب الجيش الإسرائيلي من القنيطرة والضفة الشرقية لقناة السويس، هى الذكرى التي ينبغي ألا تمر بدون أن نعيد تذكير الشباب الذين لم يشاركوا في هذه السنوات المجيدة، ولم يعوا لها ذاكرة، ومع الأسف فإن بعض ممكن يزعمون أنهم الصفوة يتجاهلون مناسابات الانتصار ولا يجدون في وسعهم إلا الترويج للهزائم والانكسار.
لم تكن هذه السنوات المجيدة التي نذكر بها كل من له ضمير وطني استثناء من تاريخ هذا الشعب وهذا الوطن، فمنذ بدء تاريخ هذا العالم الذي نعيش فيه لم نعرف أبدا مرحلة تاريخية لم تكون مصر موجودة وقائمة ومستقرة كولة وكمجتمع، فمصر هى أقدم الحضارات على وجه الأرض حيث بدأ البشر بالنزوح إلى ضفاف النيل والاستقرار، وبدأ في زراعة الأرض وتربية الماشية منذ نحو 10,000 سنة، وتاريخ الأسر المصرية في حقبة الفراعنة معروف ليس هنا مجال تكراره أو شرحه، وبعد الحقبة الفرعونية تواكبت على مصر العديد من العصور والحقب التاريخية، مرورًا بالفرس (نحو 343 قبل الميلاد) ثمَّ قدوم الإسكندر الأكبر (323 قبل الميلاد) والذي تأسَّست بعده الدولة البطلمية، وبعدها غزاها الرومان (31 قبل الميلاد) وظلَّت تحت حكمهم 600 عام. وفي فترة حكم الرومان شهدت مصر ظهور المسيحية وانتشارها في مصر، وبعدها جاء الفتح الإسلامي (نحو 640 بعد الميلاد) وفي كل هذه التحولات التاريخية جاء الوافدون لمصر وذهبوا وبقت مصر.
وفي سنة 1258 م مرت على الأمة الإسلامية أقسى محنة بعد محنة وفاة النبى صلى الله عليه وسلم، وفي هذا الوقت العصيب اجتاح التتار بغداد عاصمة الدولة العباسية، وفي هذه الظروف تلتفت الأمة الإسلامية حولها ولم تجد إلا مصر والمصريون ليدافعوا عن بيضة الإسلام بعد أن عجزت كل قوى الأرض في هذا الوقت في كسر شوكة التتار، ومن المغالطات التاريخية التي لا تزال تحتاج إلى تصحيح هى الفرية التي تزعم أن المماليك هم الذين تصدوا للمغول، والحقيقة أن مماليك الصالح نجم الدين أيوب لم يكن عددهم يزيد عن 800 مملوك، ولم يكن بمقدور هذا العدد من المماليك حتى مع شجاعتهم ومهاراتهم في الحرب مواجهة عشرات الالاف من جند المغول، ولم تكن هناك في الدولة ما يكفي من مال لتجهيز الجيش الذي سوف يقاتل المغول، فأصدر الشيخ العز بن عبد السلام فتواه الشهيرة بتجهيز الجيش من أموال الوزراء والأمراء، وبعدها وافق العز بن عبد السلام على أن يفرض السلطان قطز على كل مصري دينار لاستكمال تجهيز الجيش، ولكن الجيش نفسه كان بحاجة لمن يقاتل في صفوفه ،لأن عدد فرسان المماليك لم يكن يكفي للتصدي لجحافل المغول، فأمر بيبرس بانتقاء من يمكن وصفهم بمصطلح هذه الأيام بمقاتلي القوات الخاصة من بين المصريين لتدريبهم على مهارة أساسية تتناسب مع ضيق وقت الاستعداد للحرب في هذا الظرف التاريخي الدقيق الذي كان ينذر بزوال الإسلام بعد أن سقطت بغداد في حال ما إذا نجح التتار في الاستيلاء على مصر، وذبح أهلها كما ذبحوا أهل بغداد، وكانت هذه المهارة هى أن يقفز الجندي المصري على حصان المهاجم من الفرسان التتار إنطلاقا من الأرض وطرحه أرضا وبذلك خرجت سلاح الفرسان التتري من المعركة ونجح الفرسان المماليك في كسر شوكة التتار في عين جالوت ثم طاردوا بقايا الجيش المنهزم حتي حمص وباقي مدن الشام .
ومن عين جالوت إلى القاهرة التي هزمت في 3 سنوات فقط نابليون بونابرت أشهر القادة العسكريين في تاريخ أوروبا الحديث، وحتى مع هزيمة جيش عرابي في سنة 1882 م استوعب المصريون الهزيمة ثم انتفضوا في سنة 1919 م ليواجهوا الجنود الانجليزي بصدوروهم العارية وهم يهتفون للحرية ولسان حال ملايين المصريين في القرى والمدن تهتنف : " نموت نموت وتحيا مصر " . وهو النداء التاريخي الشهير لثورة 1919 التي لا يختلف حولها أى مصري مسلم أو قبطي ومهما كان مشربه السياسي والاجتماعي
إننا نكتب هذا المقال وغيره من محتوي هذا العدد بالعربية والعبرية لأننا مع الأسف نوجه هذه الرسالة لقوم من بيننا يكتبون بالعربية ولكنهم مع الأسف يفكرون بالعبرية، نريد أن نقول لهم : " ليس منا من يروج للهزيمة وليس منا من يزرع في نفوس الأجيال الشابة الانكسار، إن مصر ليس دولة عابرة تقوم وتنتهي كما قامت دول وممالك وانتهت وزالت، بل إن مصر هى من ثواب التاريخ وثوابت الجغرافيا، لا تنهزم ولا تنتهي ولا تزول، ولسان شعبها يردد في وجهة كل معتدي : " نحن لا ننهزم ننتصر أو نموت " .
نص المقال بالعبري لمن لا يفهم الا بالعبري
שלום עליכם
אנחנו לא מובסים... אנחנו מנצחים או מתים
נכתב על ידי - מוחמד מוכתר
ביום זה, 31 במאי 1974, הסתיימה רשמית מלחמת אוקטובר לאחר שישראל חתמה על הסכם ההתנתקות. על פי הסכם זה, ישראל הסכימה להחזיר את העיר קוניטרה לסוריה ואת הגדה המזרחית של תעלת סואץ למצרים בתמורה להוצאת הכוחות המצריים והסוריים מקו שביתת הנשק ולהקמת כוח מיוחד של האו"ם למעקב אחר יישום ההסכם. נסיגת צבא ישראל מאדמות מצרים וסוריה הייתה ההוכחה הבלתי ניתנת להפרכה לתבוסת הצבא העברי במלחמה. לאחר מכן, ישראל בילתה שנים בליקוק פצעי תבוסתה, ואלפי ישראלים זוכרים את מתיהם מדי שנה.
אבל לפני תאריך זה, מצרים והמצרים חיו שנים מפוארות בתקופה שבין 1967 לספירה ל-1974 לספירה. בפעם הראשונה בהיסטוריה של כל התקהלות אנושית, עם הפגין לאחר תבוסה מרה כדי להילחם מיד, בידיעה שללחימה ולמלחמה יהיו מחיר בכסף ובדם, ועלויות אלו ישולמו רק על ידי אותם אנשים שהפגינו כדי לנהל מלחמה. עד לתאריך זה, לא היה גיוס חובה לבוגרי אוניברסיטאות, אך צעירי האוניברסיטה עצמם היו אלה שהפסיקו את לימודיהם באוניברסיטאותיהם כדי להפגין, בדרישה לגייס אותם, תוך שהם קוראים: "לא הובסנו, אנחנו מנצחים או נמות".
יום השנה לחתימת המסמכים לציון סיום מלחמת אוקטובר ונסיגת הצבא הישראלי מקונייטרה ומהגדה המזרחית של תעלת סואץ הוא יום שנה שאסור שיעבור מבלי שנזכיר לצעירים שלא השתתפו בשנים המפוארות הללו ואינם זוכרים אותן. לרוע המזל, חלק מהאנשים הטוענים שהם האליטה מתעלמים מאירועי הניצחון ואינם מוצאים כוח מלבד לקדם תבוסה ותבוסה.
שנים מפוארות אלה, שאנו זוכרים עם כל בעלי המצפון הלאומי, לא היו יוצאות דופן בהיסטוריה של העם הזה והאומה הזו. מאז ראשית ההיסטוריה של העולם הזה בו אנו חיים, מעולם לא הכרנו תקופה היסטורית שבה מצרים לא הייתה נוכחת, מבוססת ויציבה כולה וכחברה. מצרים היא הציוויליזציה העתיקה ביותר על פני כדור הארץ, מאז שבני האדם החלו לנדוד לגדות הנילוס.
ויציבות, והחלו לעבד את האדמה ולגדל בעלי חיים לפני כ-10,000 שנה, וההיסטוריה של המשפחות המצריות בתקופת הפרעונים ידועה היטב ואין כאן מקום לחזור עליה או להסביר אותה, ולאחר תקופת הפרעונים, מצרים לוותה בתקופות ותקופות היסטוריות רבות, עוברת דרך הפרסים (בערך 343 לפנה"ס) ולאחר מכן הגעתו של אלכסנדר הגדול (323 לפנה"ס) שלאחריה הוקמה מדינת תלמי, ולאחריה פלשו אליה הרומאים (31 לפנה"ס) והיא נותרה תחת שלטונם במשך 600 שנה. בתקופת השלטון הרומי, מצרים חוותה את הופעתה והתפשטותה של הנצרות במצרים, ולאחר מכן את הכיבוש האסלאמי (בסביבות שנת 640 לספירה). בכל התמורות ההיסטוריות הללו, מהגרים באו והלכו למצרים, אך מצרים נשארה.
בשנת 1258 לספירה, עברה האומה האסלאמית את המבחן הקשה ביותר לאחר מותו של הנביא, מי ייתן ואלוהים יברכו ויעניק לו שלום. בתקופה קשה זו, פלשו הטטרים לבגדד, בירת המדינה העבאסית. בנסיבות אלה, התלכדה סביבה האומה האסלאמית ולא מצאה איש מלבד מצרים והמצרים להגן על ביצית האסלאם לאחר שכל כוחות הארץ באותה תקופה לא הצליחו לשבור את גבם של הטטרים. בין הכשלים ההיסטוריים שעדיין טעונים תיקון נמצא השקר הטוען שהממלוכים היו אלה שהתעמתו עם המונגולים. האמת היא שהממלוכים של אל-סאלח נאג'ם אל-דין איוב לא מנו יותר מ-800 ממלוכים, ומספר זה של ממלוכים, אפילו עם אומץ ליבם וכישוריהם במלחמה, לא היה מסוגל להתעמת עם עשרות אלפי חיילים מונגולים. לא היה מספיק כסף במדינה כדי לצייד את הצבא שיילחם במונגולים, ולכן שייח' אל-עז בן עבדול סלאם הוציא את הפתווה המפורסמת שלו לצייד את הצבא מכספם של השרים והנסיכים. לאחר מכן, הסכים אל-עז בן עבדול סלאם שסולטן קוטוז יגבה דינר על כל מצרי כדי להשלים את ציוד הצבא, אך הצבא עצמו נזקק לאלה שנלחמים בשורותיו, מכיוון שמספר האבירים הממלוכים לא הספיק כדי להתעמת עם המוני המונגולים, בייברס הורה לבחור את אלו שניתן לתאר במונח של ימינו כלוחמי כוחות מיוחדים מבין המצרים כדי לאמן אותם במיומנות בסיסית התואמת את הזמן הקצר להכנה למלחמה בנסיבות היסטוריות עדינות אלה שבישרו את נפילת האסלאם לאחר נפילת בגדד במקרה שהטטרים יצליחו לכבוש את מצרים ולטבוח בעמה כפי שטבחו בעמי בגדד. מיומנות זו הייתה עבור החייל המצרי לקפוץ על סוסם של אבירי הטטר התוקפים מהקרקע ולהשליכו ארצה, וכך סולקו חיל הפרשים הטטרים מהקרב, והאבירים הממלוכים הצליחו לשבור את כוחם של הטטרים בעין ג'אלוט, לאחר מכן הם רדפו אחר שרידי הצבא המובס לחומס ולשאר ערי הלבנט.
מעין ג'אלוט לקהיר, אשר ניצחה את נפוליאון בונפרטה, המנהיג הצבאי המפורסם ביותר בהיסטוריה של אירופה המודרנית, תוך 3 שנים בלבד. אפילו עם תבוסת צבאו של עורבי בשנת 1882 לספירה, המצרים ספגו את התבוסה ובשנת 1919 התקוממו מול החיילים הבריטים בחזהם החשוף, כשהם מזמרים לחופש, וקולם של מיליוני מצרים בכפרים ובערים קראו: "אנו מתים, אנו מתים, ומצרים תחיה". זוהי הקריאה ההיסטורית המפורסמת של מהפכת 1919, שאף מצרי, מוסלמי או קופטי, אינו חולק עליה, ללא קשר לנטייתו הפוליטית או החברתית.
אנו כותבים מאמר זה ותכנים נוספים בגיליון זה בערבית ובעברית משום שלצערנו אנו מפנים מסר זה לאלו שבינינו שכותבים בערבית אך לצערנו חושבים בעברית. אנו רוצים לומר להם: "אף אחד מאיתנו אינו מקדם תבוסה, ואף אחד מאיתנו אינו נוטע תבוסה בנשמות הדורות הצעירים. מצרים אינה מדינה חולפת שקמה ומסתיימת כפי שמדינות וממלכות אחרות קמו, הסתיימו ונעלמו. אלא, מצרים היא אחד הקבועים של ההיסטוריה ומקבועי הגיאוגרפיה. היא אינה מובסת, היא אינה נגמרת, והיא אינה נעלמת. לשון עמה חוזרת על עצמה מול כל תוקף: 'אנחנו לא מובסים. אנחנו מנצחים או שאנחנו מתים'".
تابعوا آخر أهل مصر على Google News
